"Un cafone mi ha insegnato dove vanno a dormire le stelle quando fa giorno. Ad assaporare l’anima di questo paese al mattino presto. A scaldarmi al sole. Un cafone mi ha insegnato a camminare scalzo sulle pietre e nella vigna. Ad affondare i piedi nel fango umido a pungermi e graffiarmi sulla terra dura. Mi ha insegnato a scuotere l’albero per far cader la pesca e che un bel frutto non va lasciato marcire. Mi ha insegnato ad essere ora ape ed ora formica. A mangiare il pane con la cipolla; minestra di fave arricciate ceci abbrustoliti e cicerchiata. Che il pane duro non si butta. Si fa il pancotto o l’acquasale. E per crescermi retto questo cafone ogni tanto mi ha dato anche uno schiaffone. Un giorno quando poi sono andato via mi ha detto: “ Ora tu te ne vai ed io non posso darti nulla!” Non è vero, papà, mi hai già dato molto. Mi hai cresciuto; mi hai insegnato a vivere! Avevo un pantalone senza una saccoccia; l’ho conservato nel cuore e nella mente!"
U cafòn
Nu cafòn m’à ‘nz’nghèt
‘ndò vànn i stèll quànd
c’ fà jùrn!
A ju’smijà l’an’m d’ stu paés
a matìn prèst!
A ngav’darm o sòl.!
Nu cafòn m’à ‘nz’nghèt a
camm’nà scav’z sòp e prét
e dìnt vìgn.
A ‘ffunnà i pét dìnt a lòt
jùmm’d e a pung’càrm e
rang’càrm sòp a tèrra tòst.
M’ à nz’nghèt a ‘nd’nd’lijà
u p’dèl p’ fa cadì a pr’còch
e ca nu bèll frùtt n’c pò fa
‘mbrac’tà!
M’ à ‘nz’nghet a jèss
mò lèp e mò furmìch!
A magnà u pèn ca c’pòll;
m’nèstr d’ fèv ‘rrcèt
Cìc jasc’chèt e c’c’rchièt.
Ca u pèn tòst n’n c’ jètt!
C’ fa u pèn’cott o l’acquasèl!
E p’ m’ crèsc d’rìtt
stu cafòn
ogni tànt mà dèt pur
nu sc’chaffòn
Nu jùrn, quànd po’ m’ n’ so jùt
M’a dìtt : Tu mò t’ n’va
e jì nènt t’ pòzz da!
‘N’nè ‘lluvér, Papà, tu già
m’a dèt assà
M’ a fàtt ròss; m’a ‘mparèt
a campà !
T’nèv nu cav’zon senza
‘na saccòcc
ma l’è st’pèt ‘ndo còr e dìnt
a còcc!
Nu cafòn m’à ‘nz’nghèt
‘ndò vànn i stèll quànd
c’ fà jùrn!
A ju’smijà l’an’m d’ stu paés
a matìn prèst!
A ngav’darm o sòl.!
Nu cafòn m’à ‘nz’nghèt a
camm’nà scav’z sòp e prét
e dìnt vìgn.
A ‘ffunnà i pét dìnt a lòt
jùmm’d e a pung’càrm e
rang’càrm sòp a tèrra tòst.
M’ à nz’nghèt a ‘nd’nd’lijà
u p’dèl p’ fa cadì a pr’còch
e ca nu bèll frùtt n’c pò fa
‘mbrac’tà!
M’ à ‘nz’nghet a jèss
mò lèp e mò furmìch!
A magnà u pèn ca c’pòll;
m’nèstr d’ fèv ‘rrcèt
Cìc jasc’chèt e c’c’rchièt.
Ca u pèn tòst n’n c’ jètt!
C’ fa u pèn’cott o l’acquasèl!
E p’ m’ crèsc d’rìtt
stu cafòn
ogni tànt mà dèt pur
nu sc’chaffòn
Nu jùrn, quànd po’ m’ n’ so jùt
M’a dìtt : Tu mò t’ n’va
e jì nènt t’ pòzz da!
‘N’nè ‘lluvér, Papà, tu già
m’a dèt assà
M’ a fàtt ròss; m’a ‘mparèt
a campà !
T’nèv nu cav’zon senza
‘na saccòcc
ma l’è st’pèt ‘ndo còr e dìnt
a còcc!
MCG - Lunedì 8 Aprile 2013 - SAN PAOLO DI CIVITATE (FG)
Nessun commento:
Posta un commento